Avrasya Uluslararası Araştırmalar Dergisi

Öz

Edebî türler içinde Ģiirin diğer türlerden temel farkı her Ģeyden önce çok-anlamlılık
yaratmak ve anlam yoğunlaĢması sağlamaktır. Bu durum Ģiir dilinin günlük ya da bilimsel dilden
ayrılma zorunluluğunu doğurur. ġiir dili çok anlamlılık yaratabilmek adına çeĢitli yöntemler
dener. Bunların en baĢında gelen ise sözcüklerin sözlük anlamlarının dıĢında kullanılıp
çağrıĢımsal gücünden yararlanmaktır. Bu noktadan hareketle Ģair, yeni sözcükler üretir, bilinen
sözcükleri değiĢtirebilir, sözdizimini bozabilir, kısacası ulaĢmak istediği anlam doğrultusunda dili
istediği gibi kullanabilir. Böylesine bir yaklaĢım bilinçli yapılan bir tercihin ürünü olduğu için dil
değiĢime uğrar. Bu ise sapma olarak adlandırılır. Ġncelemede Ģairlerin ürettiği sözcüksel
sapmaların diğer Ģairler, yazarlar tarafından da kullanılıp kullanılmadığı, günlük dilde bu
sapmaların yayılma derecesinin ne olduğu sorularına cevap aranacak ve bu anlamda
sapmaların dilde bir zenginleĢmeye mi yoksa bozulmaya mı yol açtığı üzerinde durulacaktır. ġiir
dilinin kendine has özgür yapısı Ģairlerin, diledikleri biçimde kelime türetmelerine olanak
sağlamıĢtır. Bunun en iyi örneğini de Ġkinci Yeni Ģairlerinde görmek mümkündür. ġairler sapma
sayesinde Ģiirin anlam evrenini geniĢletmiĢlerdir. Ancak bu kelimelerin Ģu ana kadar günlük dile,
halkın diline girdiği pek söylenemez. Daha çok sadece yazar ve Ģairlerin ortak kullanımda olan
edebi dil içinde bir kod sistemine dönüĢtüğünü söylemek doğru olacaktır. Bir baĢka deyiĢle
sözcüksel sapmalar sayesinde edebi eserleri takip eden ve kendisi de edebi eser üreten
insanların birbirlerine eklenerek dil içinde daha entelektüel bir dil oluĢturdukları ifade edilebilir